ΣΥΣΚΕΥΗ ΑΦΑΛΑΤΩΣΗΣ ΜΕ ΑΥΞΗΣΗ ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ
(  20-2-2009 )

Το παράδειγμα του πηγαδιού

μας βοηθά να καταλάβουμε πώς δουλεύει η φύση : Εάν στον κουβά Α έχουμε κάτι πολύτιμο που ζυγίζει 10 κιλά τότε , για να το ανεβάσουμε , πρέπει να βάλουμε «σαβούρα» βαρύτερη των 10 κιλών στον κουβά Β . Είτε πρόκειται για αντιδράσεις οξειδοαναγωγής στη χημεία , είτε για κατασκευή ζωντανών ιστών συμβαίνει το ίδιο : θυσιάζεται πολλή «σαβούρα» για να δημιουργηθεί μικρή ποσότητα επιθυμητής ουσίας . Εμείς θέλουμε κάτι σπάνιο ( το καθαρό νερό ) και η «σαβούρα» που έχουμε άφθονη είναι θαλασσινό νερό και ηλιακό φώς . Τι μπορούμε να κάνουμε ;
Ιδού μια ιδέα :
Εξατμίζουμε θαλασσινό νερό και μαζεύουμε το αλάτι . Μετά πάμε στη συσκευή 


    και βάζουμε αλάτι στην υποδοχή Β και θαλασσινό νερό στις υποδοχές Α και Γ . Υδρατμοί φεύγουν από την υποδοχή Α και συμπυκνώνονται στην υποδοχή Β (επειδή η τάση ατμών πάνω από το αλάτι είναι μικρότερη ) ελευθερώνοντας την λανθάνουσα θερμότητα εξαέρωσης . Η θερμότητα περνά στον θάλαμο Γ και βοηθά το θαλασσινό νερό να εξατμισθεί . Οι ατμοί συμπυκνώνονται στον θάλαμο Δ και ελευθερώνουν την λανθάνουσα θερμότητα εξαέρωσης που περνά στον θάλαμο Α όπου βοηθά και άλλο θαλασσινό νερό να εξατμισθεί και ο κύκλος επαναλαμβάνεται . Με απλά λόγια , ρίχνουμε το θαλασσινό νερό βαθύτερα μέσα στο πηγάδι ( το κάνουμε πιο αλμυρό ) και με τη «θυσία» αυτή βοηθάμε μια μικρότερη ποσότητα νερού να γίνει γλυκό . Η μετακίνηση νερού από την υποδοχή Α στην υποδοχή Β είναι κάτι που το έχω διαπιστώσει πειραματικά . Είναι αργή διαδικασία που μπορεί να επιταχυνθεί με την αντλία κενού και τους δύο ανεμιστήρες . Ολόκληρη τη συσκευή δεν την έχω κατασκευάσει γιατί είναι δύσκολη στην κατασκευή . Θεωρητικά φαίνεται ότι θα λειτουργεί . Εάν πράγματι λειτουργήσει , καταργεί κάθε ανάγκη για ανεμογεννήτριες . Θα χρειασθούμε μόνο κεραμικά ή πέτρινα δοχεία εξάτμισης νερού που έχουν άπειρη διάρκεια ζωής και δεν αλλοιώνουν το τοπίο με την παρουσία τους . Οι ανεμιστήρες καταναλώνουν ελάχιστη ενέργεια που μπορεί να παράγεται από ένα πολύ μικρό ηλιακό πάνελ . Προσθήκη ούρων ή άλλης οργανικής ουσίας στον θάλαμο Δ πιθανόν θα βελτίωνε την απόδοση ( η ουρία χαμηλώνει την τάση ατμών του νερού ) .

Η   κατανάλωση  ενέργειας  ,  για  κάθε  τόνο  πόσιμου  νερού  που  παράγεται  ,  αναμένεται  να  είναι    ΚΑΤΩ   απο   το  θεωρητικό  όριο  της  μιάς  κιλοβατώρας .  Αυτό   συμβαίνει  διότι  την  αφαλάτωση  εδώ  την  κάνει  ο  ήλιος  που  εξάτμισε  το  θαλασσινό  νερό  και  μας  έδωσε  το αλάτι .  Η  λιγοστή  ενέργεια  που  χρειάζονται  οι  ανεμιστήρες  μπορεί  να  δίνεται  και  με  χειρωνακτική  εργασία .  Έτσι  φθάνουμε  στο  ιδεώδες  :  το  καθαρά  "φωτοσυνθετικό"  αγρόκτημα .  Δηλαδή  ένα  αγρόκτημα   χωρίς   ηλιακά  πάνελ  και  ανεμογεννήτριες .  Η  ηλιακή  ενέργεια   συλλαμβάνεται   απο  τα  φυτά   ( οι  πλέον  οικολογικοί  συλλέκτες  ηλιακής  ενέργειας )  και   έπειτα  κινεί  τους  μύες   του  βιοκαλλιεργητή  που  παράγει   το  νερό  για  την  συντήρηση  των  φυτών .  Ένας   τέλειος  κύκλος   συνεργασίας  και  αλληλεξάρτησης  . 
Με  τα  σημερινά  συστήματα   αφαλάτωσης  δεν   μπορούμε  να  έχουμε  φωτοσυνθετικό   αγρόκτημα  διότι  κάτω  υπο  τέλειες  συνθήκες  θα  χρειαζόταν  χειρωνακτική   εργασία   10  ωρών  ημερησίως  για  να  παραχθεί το  απαραίτητο  νερό  (  1000  λίτρα ) .
Η  μέθοδος  που περιέγραψα  ,  μαζί  με  την  μέθοδο  αφαλάτωσης  με  μύκητες
  (  βλέπε  http://lofos.info/laloslal/sea-wat-irrig.html       )    είναι  οι  δύο  πρώτες  μέθοδοι  που  πρέπει  να  δοκιμασθούν   πρώτες  στο  οικολογικό   χωριό  (  η  μέθοδος  αφαλάτωσης  με  μύκητες   είναι   η  πρώτη  που  θα  πρέπει  να  δοκιμασθεί ) .


.............................................................................

      laloslal5@gmail.com 

Άλλες    οικλογικές   κατασκευές   :   http://lofos.info/laloslal/lasses.html