ΠΕΡΙ  ΤΡΑΧΑΝΑ   (  Ή  ΤΑ  ΚΑΡΤΕΛ    ΤΟΥ  ΓΑΛΑΚΤΟΣ    ΚΑΙ  ΤΑ  ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ  ΧΩΡΙΑ )

 Τελευταία  προσθήκη  : 2-10-2009   (  σε  μώβ  χρώμα  )
 

Όλοι  οι  υψηλά  ιστάμενοι   «διαρρηγνύουν  τα  ιμάτιά  τους»  παριστάνοντας  τους  έκπληκτους  και  τους  οργισμένους  για  τα  καρτέλ  του  γάλακτος  .  Ξεχνούν  όμως  να  πούν  ότι  αυτοί  τα  δημιούργησαν . Αυτοί  είναι  που  απαγορεύουν  στους  μικροπαραγωγούς  να  στήσουν  χιλιάδες  τυροκομεία   σ’  όλη  τη  χώρα .  Αυτό  θα  ανέβαζε  τις  τιμές  που  εισπράττει  ο  παραγωγός  και  θα  έκοβε  τα  πόδια  των  καρτέλ .  Πώς  όμως  το  κράτος  εμποδίζει  τους  μικρούς  να  ιδρύσουν  τυροκομεία ;  Ιδού  πώς :

Α)  Ζητά  υπέρογκες  εισφορές  για  το  ΤΕΒΕ

Β)   Απαιτεί   παράλογα  ακριβό  εξοπλισμό  και  μέτρα  καθαριότητας  για  χορηγήσει  άδεια λειτουργίας  σε  βιοτεχνίες  μεταποίησης  γάλακτος .

Την ίδια  στιγμή  κάνει  τα  «στραβά  μάτια»  σε χιλιάδες  εργαστήρια  ζαχαροπλαστικής  που  μας  ταϊζουν  με  ο,τιδήποτε  σαβούρα  μπορεί  κανείς  να  φαντασθεί .

Ο  ακριβός  εξοπλισμός  φυσικά  μπορεί  να  αγορασθεί  μόνο  από  ελάχιστους   «εκλεκτούς»   που  έχουν  κάποια  πονηρή  πόρτα  πρόσβασης  στα  τραπεζικά  δάνεια . Ενώ  όμως  , υποτίθεται ,  το  κράτος  φροντίζει  να  μην πέσει  κάποιο  κουνούπι  μέσα  στο  γάλα  που  θα  γίνει  τυρί , δεν  κάνει  κανέναν  απολύτως  έλεγχο   για  να  διαπιστώσει  εάν  το  γάλα  προέρχεται  από  περιοχές  της  Σερβίας που δέχτηκαν  τις  βόμβες  απεμπλουτισμένου  ουρανίου !

Οι  μικρές  μονάδες  τυροκομικών  είναι  αρκετά  καλή εγγύηση  ποιότητας  γιατί  δεν  μπορούν  να  εισάγουν  γάλα  από  το  εξωτερικό  , ούτε  μπορούν  να  κρατήσουν  μυστικές  τις  εισαγωγές  γάλακτος  σε  σκόνη  (που  οι  βιομηχανίες  το  πουλάνε  σαν  ντόπιο  φρέσκο ) .

Ένα  οικολογικό  χωριό  (χωρίς  δικά  του  χωράφια  για  καλλιέργεια )  θα  μπορούσε  να  αναλάβει  την  μεταποίηση   των  γαλακτοκομικών  μιας  περιοχής  και  να  προσφέρει  πολύ  καλύτερες  τιμές  στους  παραγωγούς  και  πολύ  καλύτερη  ποιότητα στους  καταναλωτές .

Άς  πάρουμε  για  παράδειγμα  το  πιο  οικολογικό  προϊόν  από  γάλα : τον  τραχανά !  Το  γάλα  και  το  σιτάρι  δεν  είναι  τα  πλέον  οικολογικά  προϊόντα  (βλέπε    http://lofos.info/laloslal/food.html      ,  εδάφιο  «Η  ιδανική  διατροφή  για  το  οικολογικό χωριό»  ) .   Από  όλα  τα  παράγωγα  του  γάλακτος  και  του  σιταριού  , ο  τραχανάς  είναι  το  πιο  οικολογικό  γιατί  δεν  χρειάζεται  ψυγείο ούτε  πολύ  ενέργεια για  το  μαγείρεμα .

Ο  παραγωγός  παίρνει  για  το  γάλα  0,40   ευρώ ανά  κιλό  και  για το  σιτάρι   κάτω  από  0,15  ευρώ ανά  κιλό  (ίσως  και  0,06  ευρώ ! ) . Το  κόστος   άλεσης  του  σιταριού  είναι  γύρω  στα  0,30  ευρώ  ανά  κιλό . Δεν  γνωρίζω  το  κόστος  βρασμού  για  το  γάλα  αλλά  πρέπει  να  είναι  γύρω  στα  0,30  ευρώ  ανά  κιλό . Επομένως  η  βιομηχανία  μεταποίησης  ξοδεύει  συνολικά  0,40  ευρώ  για κάθε κιλό  αλεύρι  και  0,70  ευρώ  για  κάθε  κιλό  γάλα .  Για  την  παρασκευή  του  τραχανά  απαιτούνται  για  κάθε  κιλό  γάλα  1,37  κιλά  αλεύρι  ( μετρήσεις  του  γράφοντος ) . Αφού  το  νερό  του  γάλακτος  θα  εξατμισθεί  αφήνοντας  20  γραμμάρια  στερεά  ουσία ,  τα  1,390  κιλά  τραχανά (ολικής  αλέσεως ! )   κοστίζουν στη  βιομηχανία  1,248  ευρώ  ( 0,90  ευρώ  ανά  κιλό ) . Στα  ράφια  του  super-market  ο  τραχανάς  ολικής  αλέσεως  ξεπερνά τα  τρία  ( 3 )  ευρώ !!!

Ο  τραχανάς  που  δεν  είναι  ολικής  αλέσεως  φθάνει  τα  2,46  ευρώ  ανά  κιλό .

Παραθέτω  μερικές  τιμές  από  το  super-market  που  μου  φάνηκαν  ενδιαφέρουσες :  Το  κριθαράκι  (ζυμαρικό )  πουλιέται  0,46  ευρώ  ανά  κιλό  ενώ  το αλεύρι  (όχι  ολικής αλέσεως )  από  0,58  ευρώ  έως  1,8  ευρώ  ανά  κιλό .  Πώς  εξηγείται  το  σιτάρι  να  το  αγοράζουν  οι  μύλοι  κάτω  από  0,15  ευρώ και  το  αλεύρι  να  φθάνει  στον  καταναλωτή   1,8  ευρώ ;  Πως  εξηγείται    το  κριθαράκι  που  έχει  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ  ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ  να  πουλιέται  φθηνότερα  από  το  αλεύρι  ;  Αυτό  προφανώς  το  ξέρουν  οι βιομήχανοι    ,  κάποιοι  εξαθλιωμένοι  αγρότες  του  Τρίτου  Κόσμου   και  κάποιοι  χημικοί  των  βιομηχανιών  που εξετάζουν  την  ΠΟΙΟΤΗΤΑ  των  πρώτων  υλών !

 Ο  Κάρλ   Μάρξ  στον   τρίτο  τόμο  του   ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ    αναφέρει  τα  λόγια  του  Περμαντιέ  που  λέει  οτι  απο  τον  14ο   αιώνα  έως   τον  19ο   αιώνα  οι   μέθοδοι  άλεσης  του  σιταριού   βελτιώθηκαν  θεαματικά   .  Ενώ  παλιά   χρειαζόταν   κάθε  άτομο  ετησίως   4  σετιέ  σιτάρι  για  να  παρασκευάσει  το  ψωμί  του    ,  τον  19ο  αιώνα  χρειαζόταν  μόνο  1,33   σετιέ   (  μείωση  κατά  67 %   ! )  .  Μετά   αναφέρεται  ένα  εδάφιο  απο  τον  Πλίνιο  τον  Πρεσβύτερο  ο  οποίος  λέει    οτι  στην  εποχή  του  ( 1ος   αιών  μχ.  )   το  αλεύρι  στη  Ρώμη  πουλιόταν  ( ανάλογα  με  την ποιότητά  του  )  40    ,   48     ή   96   ασσάρια  ανά  μόδιο  .  Θεωρεί  αυτές  τις  τιμές  πολύ  υψηλές  και   υποθέτει  οτι  οφειλόταν  στις    πρωτόγονες  μεθόδους  άλεσης  .  (  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  ,  τρίτος  τόμος  ,  Τμήμα  1  ,  κεφ.  5  ,  σελ  134-135   στην  έκδοση  της   ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ  ΕΠΟΧΗΣ  )  .

Βρήκα   το  εν  λόγω  κείμενο  του  Πλίνιου  ( Βιβλίο  18ο ,  Η  Φυσική  Ιστορία  του  Σιταριού )   στο   http://old.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Perseus:text:1999.02.0137&query=head%3D%231078        .  Οι  τιμές  που  αναφέρει  είναι   40   ασσάρια   ,   48    ασσάρια   και    56  ή  64   ασσάρια   (  υπάρχει   μια  ασάφεια  στο  κείμενο  )  . 
Στην    http://dougsmith.ancients.info/worth.html       βρήκα  οτι  την  εποχή  του   Πλίνιου   (  εποχή  του  αυτοκράτορα  Νέρωνα  )   η  τιμή  του  σιταριού  ήταν   32  ασσάρια  ανά  μόδιο    (  1  μόδιο  =  8  περίπου  λίτρα  όγκος )  . 

Απο αυτά  λοιπόν  συμπεραίνουμε   οτι  ΣΤΗΝ  ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ    η  τιμή  του  αλευριού  ήταν  2  φορές  ανώτερη  απο   την  τιμή του  σιταριού  .  Σήμερα    που  έχουν  βελτιωθεί  τόσο  πολύ  οι  μέθοδοι  άλεσης  θα  περιμέναμε   η  τιμή  του  αλευριού  να  είναι  ελάχιστα  ανώτερη  απο  την  τιμή  του  σιταριού .  Μια   περιήγηση  όμως  στα  ράφια  των    σούπερ  μάρκετ  μας  δείχνει  οτι   ΣΤΗΝ  ΚΑΛΥΤΕΡΗ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ  ΤΟ  ΑΛΕΥΡΙ  ΕΙΝΑΙ   3,8   ΦΟΡΕΣ  ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΣΙΤΑΡΙ  ΕΝΩ  ΣΤΗΝ  ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ   ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ   12   ΦΟΡΕΣ  !!!  Κάτι  σάπιο   ασφαλώς  υπάρχει  στο  Βασίλειο   της  Δανιμαρκίας   ( όπως  θα  έλεγε  και  ο  Άμλετ ) !

Ο  στρατηγός  ε.α.   Αϋφαντής   Γεώργιος  αναφέρει  στο  βιβλίο  του  ΑΡΙΣΤΑΡΧΙΑ  (  εκδόσεις  ΚΑΔΜΟΣ )  οτι  επι  Μεταξά   οι  αγρότες  πουλούσαν  το  σιτάρι  5  δραχμές  την  οκά   και  αγόραζαν  το  ψωμί  πάλι  5  δραχμές  την  οκά ! Το  περίεργο  λύνεται  εάν  σκεφθούμε  οτι  το  αλεύρι  με  το  νερό  του  ζυμώματος  δίνουν  157  οκάδες  ψωμί .  Απο  αυτές  τις  57  οκάδες  επιπλέον  πληρωνόταν  έμποροι ,  μυλωνάδες  και  φουρνάρηδες . Δηλαδή  ο  αγρότης  έδινε  100 κιλά  σιτάρι  και  έπαιρνε  63,7   κιλά  σιτάρι ( εγκλωβισμένο  σε  100   κιλά  ψωμιού )  . Ενώ  σήμερα  δίνει  100  κιλά  σιτάρι  και  παίρνει  4,24  κιλά  σιτάρι  ( εγκλωβισμένο  σε 6,6  κιλά  ψωμιού ) !!!

Ξεκινώ  με  την  υπόθεση  ότι  το  οικολογικό  χωριό  θα  έδινε  ΔΙΠΛΑΣΙΑ   τιμή  στους  παραγωγούς . Άρα  το  σιτάρι  θα  το  πλήρωνε  0,30  ευρώ  (*)και  άλλα  0,30  για  την  άλεση  φθάνουμε  στα  0,60  ευρώ  ανά  κιλό . Το  γάλα  θα  το  πλήρωνε  0,80 ευρώ  και  μαζί  με  το  βράσιμο  φθάνουμε  στα  1,1  ευρώ  ανά  κιλό . Τα  1,39  κιλά  τραχανά  θα  κόστιζαν  1,922  ευρώ  ( 1,38  ευρώ  ανά  κιλό ) . Εάν  βάλουμε  κέρδος  για  τον  παρασκευαστή του  τραχανά  1,38  ευρώ  ανά  κιλό  φθάνουμε  σε  τιμή  καταναλωτή   2,76 ευρώ  !

Εάν  υποθέσουμε ότι  ένας εργαζόμενος  μπορεί  να  παρασκευάσει  10  κιλά  τραχανά  ημερησίως  έχουμε  13,8  ευρώ  ανά  άτομο . Για  ένα  ζεύγος  εργαζομένων  έχουμε  περί  τα  28  ευρώ  ημερησίως  (840   ευρώ  μηνιαίως )  τα  οποία  είναι  ικανοποιητικά  για ένα  οικολογικό  χωριό  όπου  η  καταναλωτική φιλοσοφία  είναι  εντελώς  διαφορετική   και  τα  έξοδα μικρότερα  ( αναλογισθείτε  ότι    ένας  αποκλειστικά  φυτοφάγος   έχει  να πληρώσει  0,33  ευρώ  ανά  κιλό  σιταριού   στη λιανική  αγορά - και  χρειάζεται περίπου  ένα  κιλό  την  ημέρα ! )

(*)  Μαζί  με  το  σιτάρι  θα  έπαιρνε  δωρεάν  το άχυρο  . Θα  έκαιγε  το άχυρο για  να  βράσει το γάλα  και  θα  επέστρεφε  δωρεάν  τις  στάχτες  στο  χωράφι  σαν  λίπασμα .

Δεν  είναι απαραίτητο  το  βράσιμο  του  γάλακτος   για  τον  τραχανά  που  θα  καταναλωθεί   στο  οικολογικό  χωριό .  Άπαξ  και  βρασθεί  το  γάλα   συμφέρει  να  γίνει  γιαούρτι  και  να  παρασκευασθεί   τραχανάς  από  γιαούρτι .

Σε  ένα  οικολογικό  χωριό  θα  μπορούσε  να  μηδενισθεί  το  κόστος  βρασμού  του  γάλακτος  διότι  θα  χρησιμοποιηθούν  σαν  καύσιμα  τα  χαρτιά  και  τα  ξύλα  που  θα  αποκτηθούν  από  ανακύκλωση  των  σκουπιδιών  των γειτονικών  οικισμών . Το  κόστος  άλεσης  μπορεί  να  μηδενισθεί  με  δύο  τρόπους :

- Με  μια  ανεμογεννήτρια  κατάλληλα  φτιαγμένη  ώστε  μόνο  να  αλέθει  ( βλέπε   http://lofos.info/laloslal/wind-mil.html   )

- Βράζουμε  το  γάλα  με μια  ποσότητα  σιταριού  μέσα  στην  κατσαρόλα . Κατεβάζουμε  την  κατσαρόλα  από  τη  φωτιά  και  την  σκεπάζουμε    με  άχυρο  ώστε  να  παραμείνει  ζεστή  όλη  τη  νύχτα  . Την  επόμενη  μέρα  αλέθουμε  τους  φουσκωμένους  κόκκους  σιταριού  ( χρειάζεται  πολύ  λιγότερη  ενέργεια  από  την  άλεση  ξηρών  κόκκων ) . Τον πολτό  που  προκύπτει  τον  ξαναρίχνουμε  στο  βρασμένο  γάλα  και  προσθέτουμε  λίγο  κανονικό  αλεύρι  για  να  «δέσει»  το  μίγμα  και  να  πλάθεται  εύκολα .

 Μπορούμε  ακόμη  να  στείλουμε  τους  φουσκωμένους  κόκκους  για ξήρανση (έχουν  απορροφήσει  μόνο  το  νερό  του  γάλακτος ) . Μέσα  στην  κατσαρόλα  έχει  μείνει  γάλα  πολύ  «πηχτό»  (έχει λίγο  νερό  και  πολλές  πρωτεϊνες ) . Ο  τραχανάς  τώρα  χρειάζεται  λιγότερο  αλεύρι  και  θα  έχει  περιεκτικότητα  πρωτεϊνών  εφάμιλλη  του  κρέατος . Θα  κοστίζει  λίγο  περισσότερο  από  τον  συμβατικό  τραχανά  αλλά  θα  είναι  πολύ  πιο  θρεπτικός . Τους  φουσκωμένους  κόκκους  σιταριού  , αφού  τους  ξηράνουμε , τους  αλέθουμε  για  να  γίνουν  αλεύρι  που  θα  μπεί  στην  επόμενη  παρτίδα  τραχανά .

Άλλος  τρόπος  να  συμπυκνώσουμε το  γάλα  ώστε  να  προκύψει  τραχανάς  πιο  πλούσιος  σε πρωτεϊνες : Ρίχνουμε  λίγο  ζωμό  λεμονιού  στο  γάλα  και  αυτό  «κόβει»  (καθιζάνουν  οι  πρωτεϊνες και  μπορούν  να  διαχωρισθούν  από  το  νερό  με  στράγγισμα ) . Την  καθίζηση  των  πρωτεϊνών  μπορούμε  να  την  πετύχουμε  και  με  χυμό  ακτινιδίου   ή  με  το  γαλακτώδες  υγρό  που  έχουν  τα  φύλλα  της  συκιάς  ( έτσι  παρασκευαζόταν  παλιά  η  συκομυζήθρα ) . Πιθανόν  όμως  κάποιοι  να  είναι  αλλεργικοί  στα  δύο  τελευταία  υγρά . Οι  πρωτεϊνες  που  καθιζάνουν  μοιάζουν  με  στραγγιστό  γιαούρτι  και  μπορούν  να  χρησιμοποιηθούν  στη  παρασκευή  τραχανά  όπως  χρησιμοποιείται   και  το  συμβατικό   γιαούρτι . Το  νερό  που  περισσεύει  από  το  «κομμένο»  γάλα   μπορεί  να  χρησιμοποιηθεί  στην  αρτοποιϊα  για  το  ζύμωμα  του  ψωμιού  (  να άλλο   ένα  προϊόν   που  θα  μπορούσε  να  δώσει  δουλειά  σε  δεκάδες  οικολογικά  χωριά   σ’  όλη  τη  χώρα )

Ένα  οικολογικό  χωριό  μεταποιητών  λοιπόν  φαίνεται  βιώσιμο  προς μεγάλη  χαρά  παραγωγών  και καταναλωτών.  Εδώ  ακριβώς  μπορείτε  να καταλάβετε  πόσο  μεγάλες  δυσκολίες  θα  συναντήσουμε  στην  υλοποίηση  του  οικολογικού  χωριού  :  ΕΙΝΑΙ  ΠΟΛΛΑ  ΤΑ  ΛΕΦΤΑ  ΠΟΥ  ΘΑ  ΧΑΣΟΥΝ  ΤΑ  ΚΑΡΤΕΛ !

Οκτώβριος  2006

--------------------------------------------------------------

      laloslal5@gmail.com   

Αρχική  σελίδα   Εναλλακτικής   Τεχνολογίας    :  http://lofos.info/laloslal/lasses.html  

Αρχική  σελίδα  οικολογικού  χωριού    :       http://lofos.info/laloslal/biocall.html