ΘΑΛΑΣΣΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
Τελευταία   προσθήκη  27-9-2009  ( σε  μώβ  χρώμα )

ΒΛΕΠΕ   ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΠΑΡΑΠΛΗΣΙΑ  ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ 
   http://lofos.info/laloslal/sea-eat.html  




Όπως ήδη αναφέρθηκε στην σελίδα   http://lofos.info/laloslal/idantopos.html    το ιδανικό πεδίο καλλιέργειας είναι η θάλασσα ! Αυτό συμβαίνει διότι :

1) Υπάρχουν όλα τα απαραίτητα συστατικά ( νερό , οξυγόνο , ήλιος , ανόργανα άλατα ) πλήν του φωσφόρου  (   που συγκεντρώνεται στα ανήλιαγα βάθη της θάλασσας )  και  του   αζώτου  και  του  διοξειδίου  του  άνθρακα που  υπάρχει  μόνο  στα  πολύ  επιφανειακά  νερά  αλλά   λίγο  βαθύτερα  είναι  πάντα   σε  έλλειψη .  Επομένως   γλυτώνουμε  απο  την  σκοτούρα  που  λέγεται  "έλλειψη  ιχνοστοιχείων" .

2) Η φωτοσύνθεση γίνεται ΣΥΝΕΧΩΣ και όχι μόνο το καλοκαίρι .

3) Η μόνη καλλιεργητική φροντίδα που έχουμε να κάνουμε είναι να αναδεύσουμε το νερό ώστε να ανέβει πάνω ο φωσφόρος απο τα βαθειά . Μόλις ο φωσφόρος συναντήσει τα υπόλοιπα  6  συστατικά έχουμε έκρηξη στον πληθυσμό του πλαγκτόν και των φυκιών ( στα ρηχά) . Ακολούθως το πλαγκτόν και τα φύκια γίνονται τροφή για όλα τα άλλα πλάσματα .  Αν  μπορέσουμε  να  δώσουμε  και  άζωτο   και  διοξείδιο  του  άνθρακα θα  έχουμε  πολύ  καλύτερα  αποτελέσματα  .
Επομένως  γλυτώνουμε  απο  το  άγχος  για  το  ΝΕΡΟ   που  είναι  μόνιμο  πρόβλημα  για  την  γεωργία .

4)  Έχουμε   πολύ  μεγάλη  επιφάνεια   θαλασσών (  άρα  και  πολλή  ηλιακή  ενέργεια   που   ΘΑ  ΜΠΟΡΟΥΣΕ  να  δεσμευτεί ) .

5) Στην  ξηρά  έχουμε  απρόβλεπτα  γεγονότα :  Παγωνιές , καύσωνες ,  χαλάζι , πλημμύρες , ασθένειες . Τίποτα  απο  αυτά  δεν  υπάρχει  στην  θάλασσα .

Ο  Αμβρακικός   κόλπος   είναι   ένα  πολύ  σπουδαίο  "θαλάσσιο  χωράφι"  .  Το  φράγμα  του  Άραχθου   όμως  κατακρατά  τις  λάσπες   και  η  γονιμότητα  του  Αμβρακικού   έχει  μειωθεί  πολύ .  Σε  μια  ορθολογική  Ελλάδα  ,  πρώτο  μέλημα  θα  ήταν  η   αποκατάσταση  της   γονιμότητας   του  Αμβρακικού .

Βορείως της Σκιάθου απολήγει το ρήγμα της Ανατολίας και έχουμε βάθος   1200   μέτρων  . Λογικά , σε εκείνο το βάθος θα έχουμε πολύ μεγάλη πυκνότητα φωσφόρου . Θα  μπορούσε  να   γίνει  εδώ  άλλο  ένα  θαλάσσιο  χωράφι .


ΠΡΟΤΑΣΗ  1  ( προσθήκη  12-8-2012 )  :
  Χρησιμοποιούμε   εκτεταμένο  δίκτυο   ανεμογεννητριών   για  να  ηλεκτρολύσουμε   θαλασσινό  νερό  .  Λαμβάνουμε   δύο  διαλύματα  (  υδροχλωρικού  οξέος  και   υδροξειδίου   του  νατρίου )  .  Ενώνουμε  το  υδροξείδιο  του  νατρίου   με  το  διοξείδιο  του  άνθρακος   της  ατμόσφαιρας   (  ή  απο  το  κοίτασμα  διοξειδίου  του  άνθρακος  της  Επανωμής  Θεσσαλονίκης ) .  Ενώνουμε  το  υδροχλωρικό   οξύ  με  αμμωνία  (  θα   χρειαστεί  ένα  εργοστάσιο  παρακευής ) .  Τα  δύο   διαλύματα  αλάτων   μεταφέρονται  με  πλοία   και  διοχετεύονται   στον  βυθό  βόρεια  της   Σκιάθου   σε  δύο  σημεία  που  απέχουν  περί   τα  1000  μέτρα .  Μόλις   τα  δύο  διαλύματα  έρθουν  σε   επαφή   δημιουργείται   χλωριούχο  νάτριο  ,  διοξείδιο  του  άνθρακα  και  αμμωνία . Ελευθερώνεται   θερμότητα   που  θερμαίνει  τα  βαθειά  νερά   (  πλούσια  σε  φωσφόρο )  και  τα  αναγκάζει  να  ανυψωθούν .  Εκτός  απο  την  ανύψωση   επιτυγχάνουμε   και  λίπανση  της   θάλασσας   με  διοξείδιο  του  άνθρακα  και  άζωτο . Επιπλέον  ,  μειώνουμε   το διοξείδιο  του  άνθρακος  της  ατμόσφαιρας .
Ο  απαραίτητος   εξοπλισμός  μπορεί  να  είναι  διεσπαρμένος   σε  πολλά  σημεία   της  χώρας  (  απρόσβλητος   απο  ξαφνικό  βομβαρδισμό  απο   εχθρικά  αεροσκάφη ) .  Δεν  χρειάζεται   εγκατάσταση   σωλήνων  στον  βυθό  των  Σποράδων .

Απαιτήσεις   σε  ενέργεια   (  κατά   προσέγγισην ) :  Τα  18  γραμμάρια  νερού  χρειάζονται   237.130   Joules   για  να  διασπασθούν .  Οι  18.000  τόνοι   θα  χρειαζόταν  237.130.000.000.000   Joules   (  57.836.585.365.853  θερμίδες ) . Όταν  αυτή  η  ενέργεια  ελευθερωθεί  στον  βυθό  της  θάλασσας   μπορεί  να   θερμάνει  κατά   1  βαθμό  Κελσίου  57.836.585  τόνους  νερού . Είναι   αυτή  η  θέρμανση  ικανή   να  τους  στείλει  στην  επιφάνεια ; 
Αν  "ΝΑΙ"   ,  θα   χρειαστούμε  60   φορές   περισσότερη  ενέργεια  για  να   προσομοιώσουμε   την  δράση  του  ποταμού  Αξιού .
Οι   296  ανεμογεννήτριες   που  αναφέρω  παρακάτω  μπορούν  να  προσφέρουν  μόνο  τις  10  φορές . 
Θα  χρειαζόμασταν  συνολικά  1776   ανεμογεννήτριες  που  θα  ηλεκτρόλυαν   1.080.000  τόνους   θαλασσινού   νερού ( 608  τόνους  ανά   ανεμογεννήτρια  ετησίως  ή  1,66  τόνους   ανά  ανεμογεννήτρια   ημερησίως ) .
Επίσης   ένας   επιπλέον  αριθμός   ανεμογεννητριών   θα  χρειαζόταν  για  την  λειτουργία   των  εργοστασίων  παραγωγής   αμμωνίας .
Λαμβάνοντας  υπ'  όψιν  οτι   το  2,5 %   του  βάρους  του   φρέσκου  ψαριού   είναι   άζωτο  ( http://www.gfredlee.com/Nutrients/DenitrifMendotaBrezonik.pdf    )  ,  θα  χρειαστεί  να  ρίξουμε  στην  θάλασσα  2500   τόνους  αζώτου  ( υπό  μορφή  αμμωνίας )  για  να  αποκτήσουμε  100.000  τόνους  αλιευμάτων  ( όσο  είναι  η  παραγωγή  μιας  καλής  χρονιάς  στις  ελληνικές  θάλασσες ) . Αν  αφιερώσουμε  100   μεγάλες  ανεμογεννήτριες   στο  έργο  αυτό  ,  θα  πρέπει  κάθε  ανεμογεννήτρια  να  αιχμαλωτίζει  69  κιλά  άζωτο   ημερησίως  και  να  το  μετατρέπει  σε   αμμωνία .  Λογικό   ακούγεται .

Όλα   αυτά  μας  δίνουν  απλώς   μια  χονδρική   εικόνα   του  τί  θα  χρειαστούμε .  Και  αν  τα  κάνουμε  όλα  αυτά   θα   δημιουργήσουμε  ένα  αλιευτικό   πεδίο  παρόμοιο  με  τον  Αμβρακικό ; ( για  να  αξίζει  τον  κόπο ) . Άγνωστο . 
Αφού  ούτως  ή  άλλως  (  σε  μια  ορθολογική  Ελλάδα )  οι  ανεμογεννήτριες   θα  γίνουν  ,  αξίζει  να  πειραματισθούμε .


ΠΡΟΤΑΣΗ  2  (  27-3-2014 )
  Στην  Μεσόγειο   υπάρχει  έλλειψη  φωσφόρου . Επομένως   και  να  ρίξουμε  αζωτούχα  λιπάσματα   στην  επιφάνεια ,  δεν  πρόκειται  να  αυξηθεί  το  πλαγκτόν .  Στις  εκβολές των  ποταμών  όμως  έχουμε   επάρκεια  φωσφόρου .  Αν  ρίξουμε   εκεί  αζωτούχα  λιπάσματα  θα  έχουμε   αύξηση  του  πλαγκτόν (  και  των  ψαριών ακολούθως ) .
Αντί  να  έχουμε  225.000  τρακτέρ ( ΤΥΠΟΣ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ  25-3-1995 )   που  καταναλώνουν  πετρέλαιο   και  ταλαιπωρούν  την  γή  μας ,  είναι  καλύτερα   να έχουμε  100   ανεμογεννήτριες   που  θα  παράγουν  (  δωρεάν )  αζωτούχα  λιπάσματα  για  την  λίπανση  της  θάλασσας .

Κατανάλωση  αζωτούχων  λιπασμάτων  στην  Ελλάδα :     318.000  εγχώρια    και  60.000   εισαγόμενα    ( σύνολο  378.000   τόνοι ) (ΒΗΜΑ  13-2-1994 ) . Οι  100  ανεμογεννήτριες θα  έπρεπε   να  παράγουν  απο  3780  κιλά  αζωτούχων  λιπασμάτων  ετησίως  η  κάθε  μία (  περί  τα 10,5  κιλά  ημερησίως ) .  Ακούγεται  εφικτό .

Σχετικά   με  την  χορήγηση    αζώτου   στην  θάλασσα   βλέπε   ενδιαφέροντα  στοιχεία   στην 
http://lofos.info/laloslal/h-bact.html 

---------------------------------

Πόσα   ψάρια  θα  μπορούσαμε  να  προσδοκούμε   απο  την  θαλασσοκαλλιέργεια  ;   Ας  υποθέσουμε   οτι  κατορθώνουμε  να  ανυψώσουμε  111    κυβικά  μέτρα  νερού   ανά  δευτερόλεπτο  . 
Στην    http://books.google.gr      βρήκαμε  πληροφορίες    σύμφωνα   με  τις  οποίες  σε  σημεία  ανόδου   βαθέων  υδάτων  έχουμε  ετήσια  παραγωγή  βιομάζας  500  -  800   γραμμάρια  άνθρακος    ανά  τετραγωνικό  μέτρο   ετησίως   (  ρυθμός  ανόδου   ύδατος   8 - 9  μέτρα  ανά  ημέρα  ).

Δυσκολία   1η : Τόσο  μεγάλη  παραγωγή  έχουμε  εκεί  που   ΟΛΟΚΛΗΡΗ  η  μάζα  του  ωκεάνιου  νερού  ανεβαίνει  .  Στην  περίπτωση  του   Β.  Αιγαίου  θα  έχουμε   μια  στήλη  νερού  που  θα  ανεβαίνει  .  Δεν  θα  ανεβαίνει  ολόκληρη  η  μάζα   του  νερού .  Ώσπου  να  γεμίσει  η  επιφάνεια   του  Β.  Αιγαίου   με   νερά  πλούσια  σε  φωσφόρο  θα  έχει  χαθεί  πολύτιμος  χρόνος  μέσα  στους  καλοκαιρινούς  μήνες  που  είναι  πιο  γόνιμοι .

Αν  υποθέσουμε  οτι  τα  νερά  που   ανεβάζουμε  απο  τον  πυθμένα  απλώνονται    και  σχηματίζουν  στρώμα  πάχους   10  μέτρων   στην  επιφάνεια  της  θάλασσας   (  στα   επιφανειακά  10  μέτρα  παράγεται     το  μεγαλύτερο  ποσοστό  βιομάζας  )  τότε  έχουμε  έκταση  350   τετραγωνικά  χιλιόμετρα  . 

Δυσκολία  2η : Η αλήθεια    είναι  οτι  αν  ανυψώσουμε   κρύα  νερά  ,  θα  ξαναβυθιστούν  αμέσως  .  Μόνο  εάν  τα  θερμάνουμε  συγχρόνως   θα  παραμείνουν  στην  επιφάνεια   (  βλέπε    Έβδομη   Πρόταση  )   .

 
Δυσκολία  3η :  Οι  υπολογισμοί  βασίστηκαν  στο  δεδομένο  οτι   τα  βαθιά  νερά   βορείως   των    Σποράδων     είναι  εξ'  ίσου   πλούσια  σε  φωσφόρο   με  τα  βαθιά  νερά  των  ωκεανών  πράγμα  που  χρειάζεται   επιβεβαίωση  .  Η  Μεσόγειος     είναι   φτωχότερη   απο  τους  ωκεανούς   σε  θρεπτικά  συστατικά   .
Στην    http://www.heinzctr.org/ecosystems/2002report/pdf_files/frwtr_phos_lakes.pdf       βρήκαμε  οτι   η  συνήθης   περιεκτικότητα  του  ποταμίσιου  νερού   είναι  πάνω  απο    50    ppb   (   50    μg /  Kgr    νερού   )  . Λίγοι  ποταμοί   περιέχουν    20 - 50   ppb     και  σχεδόν    κανείς  δεν  έχει   κάτω  απο  20    ppb    .  Άλλοι    συγγραφείς   αναφέρουνν    45   μg    φωσφόρου   ανά  λίτρο  νερού  .
 Αντίθετα   στα  επιφανειακά  νερά  των  θαλασσών  η  συνήθης  τιμή  είναι   απο  μηδέν   έως   20 - 30   ppb   .  (ppb   =  μέρη    στο  εκατομμύριο ) .
Σύμφωνα   με   στοιχεία  που   πρόθυμα  μας  παρεχώρησε  το  Ινστιτούτο  Αλιευτικών  Ερευνών    Ν.  Περάμου   Καβάλας   ,  η  περιεκτικότητα  σε  φωσφόρο  μερικών  ελληνικών  ποταμών  είναι   :  Έβρος   0,86   mg/lit   ( 860 μg/λίτρο  ή   860  ppb )  ,    Νέστος    0,12  mg/lit  (  120  μg/λίτρο )  ,   Στρυμώνας    0,037  mg/lit  ( 37  μg/λίτρο )   ,    Αλιάκμων    0,016   mg/lit   ( 16  μg/λίτρο )     ,     Αξιός      0,55   mg/lit   (  550   μg/λίτρο )  .  [  The  environmental   state  of  freshwater  resources  in   Greece   (  rivers  and  lakes )   N.T. Skoulikidis  -  I. Bertahas  -  T.  Koussouris   ]

Για  τους  ωκεανούς    η  μέση  περιεκτικότητα  είναι  88  ppb   .  Αυτό    σημαίνει  οτι  τα  επιφανειακά  νερά   έχουν  σχεδόν   μηδέν    φωσφόρο   αλλά  τα  βαθιά  νερά  έχουν    πολύ  . 
Άλλοι  συγγραφείς  δίνουν  ότι  η  μέση     περιεκτικότητα  του  παγκόσμιου  ωκεανού  σε   διαλυμένο  ανόργανο  φωσφόρο  είναι    72   μg   ανά  λίτρο νερού  .  Ο  διαλυμένος  φωσφόρος  είναι  που  καθορίζει  την  γονιμότητα  των  θαλασσών  .

  Άλλοι    συγγραφείς    αναφέρουν  οτι   στους  βυθούς   θαλασσών  με  καλή  ανακύκλωση  του  νερού  η  περιεκτικότητα  σε  φωσφόρο  είναι   100 - 130   μg   ανά  λίτρο  .  Σε  βυθούς  με  στάσιμα  νερά    φθάνει  τα    300   μg   ανά  λίτρο 
 (   mg   =  χιλιοστά του   γραμμαρίου     ,       μg   =  εκατομμυριοστά   του  γραμμαρίου   ) 
Στην  επιφάνεια  των   θαλασσών  ο  φωσφόρος  είναι  απο  μηδέν  έως   λίγες   δεκάδες    μg  ανά  λίτρο  .  Πολύ    σπάνια  φθάνει   την   ποταμίσια  αναλογία .

Η  ξηρή  ουσία  των  ψαριών  ( σάρκα   + σκελετός )  αποτελείται    κατά    1,4 %    απο  φωσφόρο  .
Μια  πηγή  του  διαδικτύου   αναφέρει  οτι  σε   πολύ  γόνιμες  θάλασσες   η  μάζα  των  ψαριών  που  δημιουργείται  κάθε  χρόνο  φθάνει  τα  6 - 8  γραμμάρια   ανά  τετραγωνικό  μέτρο  (  6-8  τόνοι   ανά  τετραγ. χιλιόμετρο )   .  Αυτή  η  παραγωγή  φαίνεται   παράλογα  μικρή  .  Τα  6  γραμμάρια  ζωντανής  ουσίας  ψαριού   είναι  περίπου  1   (  ένα  )   γραμμάριο    ξηρής  ουσίας  .  Δεν  είναι  λογικό   η  θάλασσα  να  παράγει   2000   γραμμάρια  ξηρής  οργανικής  ουσίας   φυτοπλαγκτόν  ανά  τετραγ.  μέτρο  ετησίως  και  μόνο  ένα   γραμμάριο  να  γίνεται  ουσία  ψαριού  .

Άλλες  πηγές  του  διαδικτύου  αναφέρουν   για  πολύ  γόνιμες  θάλασσες  333  τόνους  ανά    τετραγ.  χιλιόμετρο    ετησίως   (  333   γραμμάρια  ανά   τετραγ.  μέτρο  )   ενώ  για  απλές  παράκτιες  περιοχές   3,33   τόνους  ανά  τετραγ.  χιλιόμετρο   ετησίως .
Άλλη  πηγή  αναφέρει   για γόνιμες  θάλασσες    270  Kcal  ανά  τετραγ.  μέτρο   ετησίως  .  Αυτό  μεταφράζεται    σε   206  γραμμάρια  αντσούγιας   ανά  τετραγ.  μέτρο  ετησίως   ( ή  206  τόνους  ανά  τετραγ.   χιλιόμετρο )  .

Με  παραγωγή  800   γραμμαρίων  άνθρακος  ανα  τετραγ.  μέτρο  έχουμε  συνολικά   280.000   τόνους    άνθρακα  ετησίως  .
Άλλες   πηγές  του  διαδικτύου   δίνουν  για  τις  γόνιμες  θάλασσες   1500   γραμμάριa    άνθρακος  ανα  τετραγ.  μέτρο  ετησίως  .
Όταν  λέμε   "γόνιμες"   θάλασσες  εννούμε   περιοχές  όπου   ύδατα  πλούσια  σε  φωσφόρο  απο  τα  βαθιά  ανεβαίνουν  προς  τα  επάνω   (  ταχύτητα  8 - 9  μέτρα  ημερησίως  ) . Στην  αγγλική  βιβλιογραφία  το  φαινόμενο   αποδίδεται  με  τον  όρο  "upwelling"  .
Τέτοιες    θάλασσες   είναι  οι  δυτικές  ακτές  της  Αφρικής  και  της  Ν.  Αμερικής  . 
Φυσικά  ο  άνθρακας  αυτός  θα  σχηματίζει  οργανικές   ενώσεις  .  Αν  υποθέσουμε  οτι  όλος  ο  άνθραξ   γίνεται  γλυκόζη ,  έχουμε   700.000   τόνους  γλυκόζης  . 
Εάν  υποθέσουμε   οτι  όλος  ο  άνθραξ  γίνεται  γλουταμικό  οξύ  (  το  πιο  άφθονο  αμινοξύ )  τότε  θα  έχουμε  686.606.670   χιλιόγραμμα   γλουταμικού  οξέος .  Στην  πραγματικότητα   θα  έχουμε  ένα  μίγμα   οργανικών  ενώσεων   περίπου  88 %   γλυκόζη   και  12%   αμινοξέα .  Η  πραγματική  ποσότητα  των   ξηρών  οργανικών  ενώσεων   θα  είναι  πιο  κοντά  στο  700.000.000   χιλιόγραμμα  . 

Στην   http://www.greenpeace.org/raw/content/international/press/reports/red-criteria-unsustainable-aquaculture.pdf     βρήκαμε  την  πληροφορία  οτι   4,5  κιλά   πελαγικά  ψάρια   ( άχρηστα  για  τον  άνθρωπο )  μπορούν  να  αφυδατωθούν  να  αλεσθούν  και  να   δώσουν  1  κιλό  σκόνης  οργανικών  ουσιών   που  χρησιμεύει  σαν   ψαροτροφή   στις  ιχθυοκαλλιέργειες  .
Στην    http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=1084135     βρήκαμε  οτι     1  χιλιόγραμμο    ξηρής   ψαροτροφής   παράγει     3,5   -   4   χιλιόγραμμα   ζωντανής  ουσίας   ψαριών  ιχθυοτροφείου .
Στην   http://www.euraquaculture.info/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=116   αναφέρεται    οτι    ο  συντελεστής  μετατροπής   σε  μερικές    περιπτώσεις  είναι  1: 1  .  Δηλαδή   4,5  κιλά  πελαγικά  ψάρια   γίνονται  1  κιλό  ψαροτροφή  και   αυτή  η  ψαροτροφή  παράγει   4,5  κιλά   ζωντανής  ουσίας    ψαριών  ιχθυοτροφείου . 
Απο  πηγή  του  διαδικτύου      αντλήσαμε  την  πληροφορία    οτι  το  1997  παρήχθησαν  παγκοσμίως   28,6  εκατομμύρια  τόνοι  ψαριών  ιχθυοτροφείου  και  δαπανήθηκαν   6.133.000   τόνοι  ξηρής  ψαροτροφής .  Επομένως  κάθε  κιλό  ξηρής  ψαροτροφής  δίνει  4,66   κιλά   ζωντανής ουσίας    ψαριού  (  επειδή  το ζωντανό  ψάρι   αποτελείται  σχεδόν  κατα  80 %  απο  νερό ) .

Με  βάση  αυτά  τα  δεδομένα  ,  τα  700.000.000   χιλιόγραμμα  ξηρών  οργανικών  ενώσεων   ( υπο  μορφή  φυτοπλαγκτόν  )   θα  δώσουν    3   δις    κιλά    σαρδέλλας  (  3.150.000.000  )  !!!    Ακούγεται     απίθανα  μεγάλη  ποσότητα   και   δεν  ελπίζουμε  να  την  αγγίξουμε  κυρίως  λόγω  των  δυσκολιών  1   και  3   .  Εννοείται   οτι  για  να   αποκτήσουμε  όλα  τα  πιθανά     κιλά  σαρδέλλας   πρέπει  να   κρατάμε  τον  πληθυσμό   καρχαριών  και  δελφινιών   στην  περιοχή    ,  σε  πολύ  χαμηλά  επίπεδα  . 
Είναι   ρεαλιστικός  αυτός  ο  αριθμός  για  την  μάζα  των  σαρδελλών  ;   Ναί .  Αν  υποθέσουμε  οτι  κατανέμονται  ομοιόμορφα  στην   έκταση  των  350  τετραγ.  χιλιομέτρων    και  σε  βάθος  μέχρι  10  μέτρα  τότε  έχουμε   0,9   κιλά  ψάρια  ανα κυβικό  μέτρο  νερού  .  Έχω  δεί  σε   δεξαμενές  ψάρια  ,  στην  ίδια  περίπου  αναλογία ,   να  ζούν  χωρίς    προσφορά  τροφής   (  δηλ.  τρέφονται  απο  το  φυτοπλαγκτόν  που  παράγει  η   ίδια  η  δεξαμενή  ) .
Αυτό  ήταν  το  πολύ   αισιόδοξο  σενάριο .  Αν  υποθέσουμε  οτι  η  παραγωγή  άνθρακα   είναι  500   γραμμάρια  ανά   τετραγ.  μέτρο   ετησίως  τότε   καταλήγουμε  οτι  θα  πάρουμε   περί  τα 2  δίς  κιλά  σαρδέλλας  (  1.968.750.000  ) . 
Αυτή  η  ποσότητα   είναι  αρκετή  για  την  διατροφή  όλων  των  Ελλήνων   αν  υποθέσουμε  οτι  απο  την  ξηρά   παίρνουν   μόνο  το  σιτάρι   (  μισό  κιλό  ημερησίως )  και  απο  την  θάλασσα   παίρνουν   τα  ψάρια  (  μισό  κιλό  ημερησίως ) .
Η  σημερινή  απόδοση  του  σιταριού  στην  Ελλάδα    είναι  260   κιλά  ανά  στρέμμα .  Θα  αρκούσε    ένα    μόνο  στρέμμα   για  κάθε  Έλληνα  .  Με  10 - 11  εκατομμύρια  στρέμματα   καλλιεργημένα   θα   ήμασταν   αυτάρκεις  σε  τροφή  . Σήμερα  καλλιεργούμε  37.333.000    στρέμματα    και  όμως  εισάγουμε   το  70 %  του  κρέατος   που  καταναλώνουμε  . 

Όλοι   οι  προηγούμενοι  υπολογισμοί    γίνονται  στη  βάση   οτι   ένα  κιλό  άνθρακος  του  φυτοπλαγκτόν  θα  γίνει   1  κιλό  άνθρακος  του  ζωοπλαγκτόν    και  αυτό  τελικά  θα  γίνει   1 κιλό  άνθρακα   ψαριού  .

Πώς  γίνεται   η  παραγωγικότητα   στην  θάλασσα  να  είναι  εκατό  φορές  μικρότερη  απο  τα  ιχθυοτροφεία ;   Μια  εξήγηση  είναι  οτι   στα  ιχθυοτροφεία  η  τροφή   "δίνεται  στο  στόμα"  .  Το  ψάρι  δεν  χρειάζεται  να  μετακινηθεί  για  να  ψάξει  τροφή  .  Δεν  χρειάζεται  να  τρέξει  για  να  σωθεί  απο  θηρευτές  .  Μια  σαρδέλλα    στην  ανοικτή  θάλασσα   πρέπει  να    διατρέχει   αρκετά  χιλιόμετρα  ημερησίως  για  να  συλλέξει   το  αναγκαίο  ζωοπλαγκτόν .  Σε  πολύ  γόνιμες  θάλασσες  (  που  το  πλαγκτόν  είναι   άφθονο  )  δεν  χρειάζεται  να  διανύει   πολλά  χιλιόμετρα  γι'  αυτό  σ'  αυτές  τις  θάλασσες   ο  συντελεστής  μετατροπής   είναι   0,2  .  Δηλαδή   100  κιλά  φυτοπλαγκτόν  δίνουν  είκοσι  κιλά   ζωοπλαγκτόν  και  τελικά  παίρνουμε   4  κιλά   σαρδέλλας  .

. 
Σε  λίγα  χρόνια    δεν  θα  μπορούμε  να  περιμένουμε  απο  την  ανοικτή   θάλασσα    τίποτα   σπουδαίο  .   Αν  θέλουμε  αειφορική  αλιεία  στην  ανοικτή  θάλασσα    πρέπει  να  μειώσουμε    την  ετήσια  ποσότητα  αλιευμάτων  απο  όλες  τις  ελληνικές  θάλασσες   κάτω  απο  50.000   τόνους  ετησίως  (  αυτή  είναι   μια   λογική    υπόθεση  που  ίσως  πάλι  αποδειχθεί  πολύ  αισιόδοξη ) .  Επομένως  το  πεδίο    θαλασσοκαλλιέργειας   του  Β.  Αιγαίου   θα  είναι  η  σημαντικότερη    πηγή  αλιευμάτων   απ'  όπου  θα παίρνουμε   πάνω  απο  το   50 %  των  ψαριών  μας    ΑΕΙΦΟΡΙΚΑ  !  
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ  :   Η  επένδυση  θα  είναι    αρκετά  μεγάλη    χωρίς  όμως    να  λύσει  το  πρόβλημα  της  διατροφής μας  . 


Άλλα μέρη κατάλληλο για θαλασσοκαλλιέργεια :

Κόλπος Μούδρου στη Λήμνο . Τα φύκια που εκβράζονται σε μεγάλες ποσότητες στα ανατολικά παράλια της Λήμνου μπορούν να μεταφέρονται μέσα στον Κόλπο του Μούδρου . Με ταυτόχρονη χορήγηση οξυγόνου ( μια ανεμογεννήτρια στους γειτονικούς λόφους είναι απαραίτητη ) θα έχουμε αύξηση του πλαγκτόν .  Μπορούμε  να  κάψουμε  τα  φύκια   και  να  ρίξουμε  τη  στάχτη  τους  στον  κόλπο  του  Μούδρου .

Κόλπος Γέρα και Καλλονής στη Λέσβο . Δεν γνωρίζω κάποια πηγή φυκιών εκεί κοντά .

Αμβρακικός Κόλπος . Ήταν κάποτε ένας θαυμάσιος ψαρότοπος καταστράφηκε απο τα φυτοφάρμακα και το φράγμα του Λούρου ( κόπηκε η εισροή θρεπτικών ουσιών ) . Μια "οικολογική" Ελλάδα θα "ανάσταινε" ξανά αυτό τον πλούσιο βιότοπο .

Παγασητικός Κόλπος . Όλοι οι κλειστοί κόλποι ( και αυτοί που προαναφέρθηκαν ) μπορούν να συγκρατούν στο εσωτερικό τους , για μακρό χρονικό διάστημα , τα φωσφορικά άλατα ( δεν τα αφήνουν να δραπετεύσουν στην ανοιχτή θάλασσα ) . Επομένως εάν ρίξουμε μια ποσότητα φωσφόρου , θα προκαλέσει αύξηση του πλαγκτόν για μεγάλο χρονικό διάστημα .

-------------------------
Εν  κατακλείδι   :   Τα  τρία  σημαντικά    στοιχεία    για  την  γονιμότητα των  θαλασσών είναι   φωσφόρος  , άζωτο  άνθρακας  . Το  δυσκολότερο  την  παροχή  φαίνεται  να είναι  ο   άνθρακας   διότι  υπάρχει  πολύ  λίγο   διοξείδιο  του  άνθρακα  στην  ατμόσφαιρα .
Δύο  τρόποι  για  να  διοχετεύσουμε   διοξείδιο  του  άνθρακα  στην  θάλασσα :
α)  Με  την  μορφή  στερεού  ανθρακικού  νατρίου  (  βλέπε   ανωτέρω ) .
β)  Να  διοχετεύσουμε  ατμοσφαιρικό  αέρα   μέσα  σε  κρύο  νερό   υπο  μορφή  φυσσαλίδων (  έτσι  πετυχαίνουμε  και  ταυτόχρονη  λίπανση  με  άζωτο )

 
 Για  να  διοχετεύσουμε   άζωτο  στην  θάλασσα  έχουμε  δύο  μεθόδους  :  ή  να  το  μετατρέψουμε   σε  αμμωνία  ή  νιτρική  αμμωνία  (  βλέπε  ανωτέρω )    ή  να  διοχετεύσουμε    ατμοσφαιρικό  αέρα  στην  θάλασσα   υπο  μορφή  φυσσαλίδων .

     Η  μείωση  του  διοξειδίου  του  άνθρακα  στην  ατμόσφαιρα  θα  ερημοποιούσε την  ξηρά    και  θα  προκαλούσε  μια  νέα  εποχή  παγετώνων    ( διότι  θα  αφαιρούσαμε   απο  την  ατμόσφαιρα  το  διοξείδιο  του   άνθρακα   που  είναι  ένα  απο  τα "αέρια  του  θερμοκηπίου"  ) .  Η  συσσώρευση  πάγων   σε  μεγάλα  γεωγραφικά  πλάτη  θα  μείωνε  την  στάθμη   της  θάλασσας   και  θα  άλλαζε  την  ακτογραμμή .  Χιλιάδες   αρχαία  ναυάγια   θα  ερχόταν  στο  φώς  και  θα   εμπλούτιζαν  τις  γνώσεις  μας   για  τον  αρχαίο  κόσμο .

----------------------------------

ΠΡΟΣΘΗΚΗ    29-3-2021 :   ΟΞΙΝΙΣΗ  ΤΩΝ  ΩΚΕΑΝΩΝ 
 Λένε   (  οι  ωκεανολόγοι )  οτι  το   pH    των  ωκεανών    έχει   μειωθεί  επειδή  διαλύθηκε   πολύ   διοξείδιο  του  άνθρακος  μέσα  του  και  αυτό  επιδρά  δυσμενώς  στα  κοράλλια  .
Θα  περιμέναμε  το   διαλυμένο    διοξείδιο  του  άνθρακος  να   δράσει  σαν  λίπασμα .  Δηλαδή  να  μετατραπεί  ΑΜΕΣΩΣ  σε  κυτταρίνη  ( μέσω  της  φωτοσύνθεσης )   και  να  μην  επιδρά   πια  στο   pH    των  ωκεανών  .  Τί  το  εμποδίζει  ; 
Τρία   στοιχεία   μπορεί  να  είναι  σε  έλλειψη   και  να  εμποδίζουν  την  φωτοσύνθεση  :  άνθρακας  (  σε μορφή  διοξειδίου )   ,  άζωτο  και  φωσφόρος  .  Ο  φωσφόρος   βρίσκεται  σε  επάρκεια  στις  εκβολές  των  ποταμών  .  Επομένως  εάν  εκεί  διοχετεύσουμε   ατμοσφαιρικό  αέρα   (  υπο  μορφή  φυσσαλίδων )   θα  δώσουμε   και  άζωτο   και  διοξείδιο  του  άνθρακος  .  Μπορούμε να  προσθέσουμε  και  ανθρακική  ή  νιτρική  αμμωνία ( ως  επιπλέον πηγή    αζώτου )  .  Έτσι  το  διοξείδιο  του  άνθρακος  θα  μετατραπεί    αμέσως  σε   οργανικές  ουσίες  και  δεν  θα  μειώνει   πλέον  το    pH   των  ωκεανών  .  Θα  επιτύχουμε  έτσι  και  την  ασφαλή  απομάκρυνση  του  διοξειδίου   του άνθρακος   απο  την ατμόσφαιρα   και  θα  μειώσουμε   το  φαινόμενο  του  θερμοκηπίου  . 
Για  αυτό  το  έργο   θα  χρειαστεί    ολοκληρωτικός  μετασχηματισμός  της  κοινωνίας   και  της  οικονομίας   : Οι πόλεις  ,  τα  αμάξια  και  κάθε  μεταλλική   κατασκευή    θα  πρέπει  να  ανακυκλωθούν   για  να  ανακτηθεί    ο  σίδηρος ,  το  νικέλιο  και  το  χρώμιο   για  εκατομμύρια  ανεμογεννήτριες   ( απο  ανοξείδωτο  χάλυβα )   που  θα  διοχετεύουν  ατμοσφαιρικό  αέρα    μέσα  στην  θάλασσα  .  Ο  πληθυσμός  θα  πρέπει   να  διασπαρεί   σε  χωριά  ( κοντά  στην πηγή  τροφής  )  .  Τα  βασικά  αγαθά   (   ρούχα  ,  φάρμακα  )  πρέπει  να  παράγονται  σε   πολλά  μικρά   τοπικά εργοστάσια  ώστε  να  μην  χρειάζεται    μεταφορά  απο  την  Κίνα  (  περικοπή   καυσαερίων  απο  τα   μέσα  μεταφοράς ) . 

************************************************************

ΑΛΛΕΣ  ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ   ΑΝΥΨΩΣΗΣ   ΒΑΘΕΩΝ  ΥΔΑΤΩΝ  (  ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΕΣ )   :

Πρώτη    Πρόταση  :  Μία  αντλία   επιφανειακού  θαλασσινού  νερού   εγκαθίσταται   στην  παραλία  του  Αγιόκαμπου  Λάρισας   . Ανεμογεννήτριες μετρίου μεγέθους εγκαθίστανται στην κορυφογραμμή Πηλίου - Κισσάβου ανά 500 μέτρα . Αυτές παρέχουν ενέργεια στην  αντλία . Μία   άλλη   αντλία   ρουφά     αέρα  απο   ένα πυκνό δίκτυο σωλήνων πολυαιθυλενίου που έρπουν στο έδαφος της Θεσσαλίας . Οι σωλήνες ΔΕΝ είναι θαμμένοι στο χώμα . Απλώς καλύπτονται απο πέτρες έτσι ώστε να βρίσκονται σε επαφή με τον καυτό αέρα το καλοκαίρι χωρίς να τις βλέπει ο ήλιος . Οι βιοκαλλιεργητές της Θεσσαλίας προσέχουν τους σωλήνες και συγχρόνως καλλιεργούν σιτάρι , κριθάρι , κουκιά και κουκουναριές ( αυτά τα φυτά μπορούν να συντηρηθούν με τις ανοιξιάτικες βροχές και δεν χρειάζονται καλοκαιρινό πότισμα ) . Έτσι ολόκληρη η Θεσσαλία μετατρέπεται σε έναν τεράστιο ηλιακό συλλέκτη που θερμαίνει  τον  αέρα  μέσα  στους   πλαστικούς  σωλήνες   .  Ο  ζεστός   αέρας   ( σχεδόν 40 βαθμοί το καλοκαίρι )  εισέρχεται  σε  έναν  εναλλάκτη  θερμότητας  βυθισμένο  στα  ρηχά  της  παραλίας  του   Αγιόκαμπου  .   Ο  ζεστός  αέρας  θερμαίνει το ψυχρό    επιφανειακό   νερό .  Η  αντλία  νερού   στέλνει  το  ζεστό  πλέον  νερό  στο  βύθισμα των  Σποράδων 



Έναν χάρτη της περιοχής   της    αντλίας   μπορείτε να δείτε στην


 

Ένας χάρτη , που δίνει μια ιδέα για την κατανομή των σωλήνων στη Θεσσαλία :


 

Αριθμητικά δεδομένα :
Για να μπορούμε να ελπίζουμε σε αξιόλογα αποτελέσματα υποθέτω οτι πρέπει να μιμηθούμε την δράση τουλάχιστον του ποταμού Αξιού . Να ανυψώνουμε δηλαδή απο τα βαθειά 111 κυβικά μέτρα νερό ανά δευτερόλεπτο (  http://lofos.info/laloslal/gr-num-envir.html    ) . Υπο τις χειρότερες συνθήκες υποθέτω οτι χρειάζεται να στείλουμε στο βύθισμα 28 κυβικά μέτρα ζεστό νερό ανά δευτερόλεπτο . Δηλαδή το ένα κυβικό μέτρο ζεστού νερού θα ανυψώσει 4 κυβικά μέτρα ψυχρού νερού ( το ένα κυβικό μέτρο θα ανυψωθεί λόγω εκτοπισμού και τα υπόλοιπα 3 λόγω θέρμανσης ) .

Η κορυφογραμμή Κισσάβου - Πηλίου έχει μήκος 92,5 χιλιόμετρα και θα μπορούσε να φιλοξενήσει 185 ανεμογεννήτριες σαν την VESTAS V52-850 KW ( http://www.vestas.com   ) .
Οι συγκεκριμένες ανεμογεννήτριες έχουν μήκος πτερύγων 26 μέτρα . Υπέθεσα απόσταση μεταξύ των ανεμογεννητριών 500 μέτρα ενώ θα μπορούσε να είναι και λιγότερο . Ανεμογεννήτριες με μήκος πτερύγων 41 μέτρα συνήθως    τοποθετούνται σε απόσταση 480 μέτρων η μία απο την άλλη ( http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=1617151    ) .

Άλλες 111 τέτοιες ανεμογεννήτριες θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν στις κορυφογραμμές των Σποράδων . Η ταχύτητα του ανέμου στις κορυφογραμμές της περιοχής κυμαίνεται στα 8,5 έως 10 μέτρα ανά δευτερόλεπτο ( http://www.windpower.org/en/tour/wres/euromap.htm   ) . Με 185 μόνο ανεμογεννήτριες και με ταχύτητα 8,5 μέτρα ανά δευτερόλεπτο θα έχουμε συνολική ισχύ 55,5 μεγαβάτ . Δεν γνωρίζω πόσες θα είναι οι τριβές μέσα στους σωλήνες επομένως δεν μπορώ να πώ αν αυτή η ισχύς είναι αρκετή για να κινεί το νερό με παροχή 28 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο . Αν η συνολική διάμετρος των σωλήνων κυκλοφορίας είναι 28 τετραγωνικά μέτρα ,τότε μου δίνει την εντύπωση οτι είναι αρκετή αυτή η ισχύς .
Πιθανόν με την ίδια ισχύ θα μπορούσαμε να στείλουμε κατ' ευθείαν 111 κυβικά μέτρα επιφανειακού θαλασσινού νερού ανά δευτερόλεπτο στο βύθισμα και να αποφύγουμε τους σωλήνες στη Θεσσαλία ( μαζί με όλες τις τριβές και τα έξοδα ! ) . Το επιφανειακό νερό θα εκτόπιζε ελαφρώς μεγαλύτερο όγκο βαθέος ψυχρού νερού .
Η απ' ευθείας θέρμανση του βαθέος νερού δεν είναι ικανοποιητική λύση διότι τα 55,5 μεγαβάτ αρκούν για θέρμανση 13,2 κυβικών μέτρων νερού κατά ένα βαθμό σε κάθε δευτερόλεπτο . Ακόμη και αν είχαμε και τις υπόλοιπες 111 ανεμογεννήτριες των Σποράδων θα πλησιάζαμε τα 21 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο που απέχουν πολύ απο τον στόχο ( 111 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο ) .
Δεν γνωρίζω την περιεκτικότητα του φωσφόρου στο βύθισμα της Σκιάθου αλλά άν είναι εφάμιλλο ενός ποταμού , τότε κρίνεται ικανοποιητικό .

Το   μειονέκτημα   αυτής  της  πρότασης   είναι  ο  θερμομονωμένος  σωλήνας   που  θα  ξεκινά  απο  την  ακτή  και  θα  καταλήγει   στο   βύθισμα   των   Σποράδων . Θα  είναι   ακριβός  και η  τοποθέτησή  του  δεν  θα  είναι   εύκολη .  Η  κατανάλωση  ενέργειας   θα  είναι  πολύ  μικρή  .  Στην  πραγματικότητα  θα  χρειαστούν  ελάχιστες  ανεμογεννήτριες  .  Το  νερό  απο  τα  βάθη  του  Αιγαίου  το  ανυψώνει   ο  ήλιος  της  Θεσσαλίας   και  όχι  η  ενέργεια  των  ανεμογεννητριών  .  Η  μέθοδος  αυτή   απαιτεί   μικρό    εξοπλισμό  ανεμογεννητριών  (  που  θέλουν  συντήρηση  )  και  μεγάλο   εξοπλισμό   σε  πλαστικούς  θερμομονωμένους  σωλήνες  στο  βυθό  του  Αιγαίου  (  που  δεν  θέλουν  συντήρηση )  . 

Δεύτερη  πρόταση  :   Επιφανειακό  θαλασσινό  νερό   στέλνεται  στη  Θεσσαλία  όπου  οι  καλλιεργητές   το  τοποθετούν  σε  πλατιές  λεκάνες   για   να  γίνει  εξάτμιση .  Μόλις   το  νερό  γίνει  κορεσμένο  σε  αλάτι  , οι  καλλιεργητές  το  ρίχνουν  σε  άλλους   σωλήνες  για  να  καταλήξει  στον   Παγασητικό  Κόλπο . Απο  εκεί  έρποντας  στο  βυθό  ( είναι  βαρύτερο  απο  το  θαλασσινό  νερό )  καταλήγει   μόνο  του  στο  βύθισμα   των  Σποράδων  συμπαρασύροντας  και  άλλο  θαλασσινό  νερό  ( το  ένα  κυβικό  μέτρο   κορεσμένο   αλμυρό  νερό  συμπαρασύρει  τουλάχιστον    εννέα   κυβικά  μέτρα   θαλασσινό  νερό   )  . 
Το  μειονέκτημα   αυτής  της  πρότασης  είναι  οτι  απαιτεί  την  συνεργασία  των  καλλιεργητών  της  Θεσσαλίας  .  Θα  πρέπει  ο  καλλιεργητής  να  μαζεύει   το  κορεσμένο   αλμυρό  νερό  σε   ένα  μεγάλο   πλαστικό  δοχείο . Μια  επιτροπή   θα  έρχεται  να  πιστοποιεί     με  ένα  πυκνόμετρο   οτι  όντως  πρόκειται  για   αλμυρό  νερό  και  αμέσως  (παρουσία  της  επιτροπής )  το  αλμυρό  νερό  θα  διοχετεύεται   στους  σωλήνες  προς  τον  Παγασητικό  Κόλπο  . Κάθε  καλλιεργητής   θα  πρέπει  να  παραδίδει  περί τα  δύο   κυβικά  μέτρα  κορεσμένου  αλμυρού  νερού ημερησίως . Φυσικά  η  ανταμοιβή  του  καλλιεργητή  θα  είναι  ανάλογη  με  την  ποσότητα  του   αλμυρού  νερού   που  παρέδωσε .

Το  δεύτερο  μειονέκτημα  της  πρότασης  είναι  οτι   χρειάζεται   πολύ  ενέργεια  για να  ανυψωθεί  το  νερό  απο  τον  Παγασητικό  Κόλπο  έως   την Θεσσαλική  Πεδιάδα  ( 100   μέτρα  υψομετρική  διαφορά  )  . Αυτό   συμβαίνει  διότι  η  αντλία   θα  στέλνει   εννέα   κυβικά  μέτρα  νερό  στη  Θεσσαλία  και  θα  επιστρέφει   μόνο  ένα  . 
Εάν  εγκαταστήσουμε  την  αντλία    στην παραλία  του  Αγιόκαμπου  και  στείλουμε  το  νερό   προς  την    Αγιά    θα  χρειαστεί   ένα  τούνελ   2,24  χιλιομέτρων  για  να   διαπεράσουμε  λόφους  ύψους   230  μέτρων  . Εάν   εγκαταστήσουμε   την  αντλία    στην  πεδιάδα  του  Στομίου  μπορούμε  να  στείλουμε   το  νερό  μέσα  απο  την  κοιλάδα  των  Τεμπών   χωρίς  να  χρειαστούμε  τούνελ .  Ο  σωλήνας  θα  πηγαίνει  παράλληλα  με  τον  Πηνειό .
Η  ισχύς  που  απαιτείται   είναι  γύρω  στα  108  μεγαβάτ  . Επομένως  θα  χρειαστούμε  οπωσδήποτε  και  τις   111  ανεμογεννήτριες    των  Σποράδων .

Το  τρίτο   μειονέκτημα  της  πρότασης   είναι  οτι  γύρω  στο   52%  έως     65 %  του  κτήματος  κάθε  καλλιεργητή   θα  καταλαμβάνεται   απο  τις  λεκάνες  εξάτμισης . Εάν  ο  υποθαλάσσιος  σωλήνας   είναι  ακριβό  έργο  , τέτοιο  πλήθος  λεκανών   είναι  εξ' ίσου  δύσκολο  έργο  .


Τρίτη  πρόταση   : Κατασκευάζουμε  ένα  φράγμα  ύψους  111  μέτρων  (  141  μέτρα  απο  το  επίπεδο  της  θάλασσας )  δυτικά  των  Τεμπών  . Αντλούμε    θαλασσινό  νερό    κοντά  στις  εκβολές  του  Πηνειού  .  Στέλνουμε  το  νερό   με  σωλήνες    και  δημιουργούμε  μια  λίμνη  έκτασης   800  τετραγ.  χιλιομέτρων  μέσα  στη  Θεσσαλική  πεδιάδα  .  Το  καλοκαίρι   θα  εξατμίζονται  55,5  τόνοι  νερού  ανά  δευτερόλεπτο (  κέρδος  σε  αλάτι   1942   κιλά  ανά  δευτερόλεπτο ) .  Απο  καιρού  εις  καιρόν   αφήνουμε   το  κορεσμένο   σε  αλάτι   νερό  να   διαφύγει  (  μέσω  Πηνειού )  στη  θάλασσα .  Το  κορεσμένο   νερό   πηγαίνει  στο  βύθισμα  των  Σποράδων  και  εκτοπίζει  προς  την  επιφάνεια    νερά  πλούσια  σε  φωσφόρο  .  Θεωρητικά  θα  χρειαστούμε  ισχύ   77  μεγαβάτ  .  Πρακτικά    θα  είμαστε  ευτυχείς  αν   απαιτηθούν  συνολικά  μόνο   154   μεγαβάτ  .
Η λίμνη  θα  καταλαμβάνει  χονδρικά  το  1/4   της  Θεσσαλικής  πεδιάδας .  Το  φράγμα   δεν  θα  είναι  εύκολο   να  κατασκευασθεί  .  Τα  βουνά  γύρω  απο  τα  Τέμπη   είναι ασβεστολιθικά  ( διαπερατά    απο  το  νερό  )   και  θα  χρειαστούν  μεγάλες  ποσότητες    αργιλλικού   χώματος  για  να  στεγανοποιηθούν . Τέλος ,    δεν  είμαστε  σίγουροι  άν  η   τελική  συγκομιδή   αλιευμάτων   θα είναι  αρκετά  μεγάλη  ώστε  να    αξίζει  το έργο  . 

Με  φράγμα   ύψους    40 μέτρων   ( 70  μέτρα  πάνω  απο  τη  στάθμη  της  θάλασσας  )   και   ισχύ  5,67  μεγαβάτ  (  12  μεγαβάτ   στην  πράξη )  μπορούμε  να  δημιουργήσουμε  μια  αλμυρή  λίμνη   νοτιοανατολικά   της   Λάρισας   με  έκταση  119   τετραγ.  χιλιόμετρα   (  εκεί  είναι  τα   χαμηλότερα  εδάφη  της  Θεσσαλικής   Πεδιάδας ) .  Κάθε  καλοκαιρινή  ημέρα  θα  μας  έδινε  περί  τους  25.000   τόννους αλάτι  .  Είναι  ποσότητα  ανεπαρκής  για   θαλασσοκαλλιέργεια  . Θα  γινόμασταν   όμως  ο  μεγαλύτερος  εξαγωγέας    επιτραπέζιου  αλατιού .


 

  Τέταρτη Πρόταση  :  Χρησιμοποιούμε    όλη  την  ηλεκτρική  ενέργεια  απο   τις  185   ανεμογεννήτριες   της  κορυφογραμμής  Κισσάβου - Πηλίου     για  να  διοχετεύσουμε    ατμοσφαιρικό  αέρα    στον  πυθμένα  της  θάλασσας  (55,5  μεγαβάτ )  .  Οι  φυσσαλίδες  που  δημιουργούνται   καθώς  ανεβαίνουν   δημιουργούν  μια    αντλία  φυσσαλίδων   (  bubble   pump  )    για  την  οποία   μιλήσαμε  ήδη  στην  Τέταρτη    Πρόταση  .    Καθώς  οι  φυσσαλίδες    ανεβαίνουν  απο  βάθος    1200  μέτρων   εμπλουτίζουν  το  θαλασσινό  νερό    και  σε  διοξείδιο  του   άνθρακα   (  άρα  δεσμεύουμε   ένα  αέριο   θερμοκηπίου  στη  θάλασσα  )  αλλά  και    ΑΖΩΤΟ  ΚΑΙ   ΟΞΥΓΟΝΟ  . 
Είναι  ρεαλιστική  η  πρόταση  ;   Στο  διαδίκτυο  δεν   μπορέσαμε  να  βρούμε   πολλές  πληροφορίες   για   τα  χαρακτηριστικά  των   αντλιών  φυσσαλίδων  γι'  αυτό  θα  προσεγγίσουμε  το  θέμα   απο  άλλη πλευρά  . 
Ας υποθέσουμε  οτι   διοχετεύσαμε  τον  αέρα  σε  ένα  πλέγμα  τρύπιων  σωλήνων  στον  βυθό  έκτασης   444   τετραγ.  μέτρων  . 
Ας   υποθέσουμε  οτι   κατορθώσαμε  να  δώσουμε  στο  νερό   ανοδική  ταχύτητα    0,25   μέτρα  ανά  δευτερόλεπτο  ( παροχή  111   κυβ.  μέτρα  ανά  δευτερόλεπτο )  .  Αυτό  σημαίνει  οτι  το  νερό  απερρόφησε  ισχύ  3468,75  Joule  . 
Αν  διαιρέσουμε  τα   3468,75   Joule   χρήσιμο  έργο  με  τα   55.500.000   Watt   που  δώσαμε   καταλήγουμε   στο  οτι  η  αντλία  φυσσαλίδων  έχει   απόδοση  0,0000625  .  Είναι   εξωπραγματικά    χαμηλή  απόδοση  .   Έχω  δεί   αντλίες  φυσσαλίδων  σε   λειτουργία  και  είναι   εμφανέστατο  οτι  έχουν  πολύ  μεγαλύτερη  απόδοση .
Στην       http://www.sciencedirect.com/   βρήκαμε   μια   αντλία  φυσσαλίδων        ( Experimental analysis of a bubble pump operated H₂O–LiBr vapour absorption cooler  )  με   απόδοση   0,5 .
Επομένως   καταλήγουμε   στο  συμπέρασμα  τα  55,5  μεγαβάτ   μπορούν  να   ανυψώνουν   οχι  μόνο   111   κυβικά  μέτρα  ανά  δευτερόλεπτο  αλλά  πολύ  περισσότερα  .

Ας  ξεκινήσουμε  απο  το  αντίθετο  άκρο   υποθέτοντας οτι   δίνουμε   τα  55,5   μεγαβάτ   σε  έναν  αεροσυμπιεστή   για  να   συμπιέζει   τον  ατμοσφαιρικό  αέρα   σε  πίεση  120    ατμοσφαιρών   ώστε  να  μπορεί  να  φθάσει   στον  βυθό   των  1200  μέτρων  .   Οι  θεωρητικοί  υπολογισμοί  μας  δείχνουν  οτι  θα  συμπιέζει    9  κυβικά  μέτρα    ανά  δευτερόλεπτο  .  Αν  υποθέσουμε  οτι   η  ταχύτητα   ανόδου  των  φυσσαλίδων  είναι  3  μέτρα   ανά  δευτερόλεπτο  ( και  δεν  διαλύονται  στο  νερό )  καταλήγουμε   στο  συμπέρασμα   οτι  το  νερό  θα  έχει  ανοδική  ταχύτητα   6,3    μέτρων ανά  δευτερόλεπτο  .  Φυσικά  δεν  πρόκειται  το  νερό   να  ανεβαίνει  πιο   γρήγορα  απο  τις   φυσσαλίδες  .  Απλώς   διαπιστώνουμε  οτι  δεν  είναι   απίθανη  η  ταχύτητα   των   0,25  μέτρων  ανα   δευτερόλεπτο    που  μας  ενδιαφέρει  . 

Η  αλήθεια είναι   οτι  οι  φυσσαλίδες    θα  διαλύονται  στο  νερό   και  πιθανόν στην  επιφάνεια  να  φθάνουν  μόνο  τα  ευγενή  αέρια  της   ατμόσφαιρας .  Αυτό  κάνει  τους  θεωρητικούς   υπολογισμούς  αδύνατους  και  χρειάζεται   πειραματική   μελέτη . 
....................................................
Σχετικά   με  το  ρίσκο  της   επένδυσης  . 
Οι  ανεμογεννήτριες  έχουν  μηδενικό  ρίσκο   διότι  εάν  αποτύχει    η  θαλασσοκαλλιέργεια   θα  χρησιμοποιηθούν  για  κάποιον  άλλο  σκοπό  .  Μόνο  ο  σωλήνας  που  θα  οδηγεί  τον  συμπιεσμένο    αέρα στον  βυθό  έχει  ρίσκο  (  δηλαδή  αν  η  συγκομιδή  των  ψαριών είναι  μικρή  θα  πάνε  χαμένα  τα  λεφτά που  ξοδεύτηκαν )  .  Δεν  μπορεί  να  είναι  ένας  απλός   πλαστικός  σωλήνας   διότι  θα  πρέπει   να  αντέχει  εσωτερική  υπερπίεση    120  ατμοσφαιρών .   Το  μήκος  του υπολογίζεται  σε  25   χιλιόμετρα  τουλάχιστον  .
....................................................



Πέμπτη   Πρόταση   :   Είναι  μια   υποθετική  πρόταση για  την  ημέρα  που  κάποιος    ικανότατος  χημικός    ανακαλύψει  μια  φθηνή  μέθοδο  παρασκευής    υδροξυλαμίνης  (  ΝΗ2ΟΗ ) .  Αυτή  είναι   μια  αζωτούχος   ουσία   που  εκρήγνυται   διασπώμενη   .  Θα  μπορούσαμε  να  χρησιμοποιήσουμε  την  ενέργεια  των  ανεμογεννητριών  για  να   παρασκευάσουμε    υδροξυλαμίνη  .  Ένα  πλοίο   θα  μετέφερε  παγωμένη  την  υδροξυλαμίνη    πάνω  απο  το  βαθύτερο  σημείο   του  βυθίσματος  των  Β.  Σποράδων .  Θα  την  άφηνε  στον  βυθό  με  τη  βοήθεια  ενός  απλού  πλαστικού  σωλήνα  μήκους  1200  μέτρων  ( είναι   βαρύτερη   του  νερού  και  μένει  στον  πυθμένα )   .  Σε λίγη  ώρα   η  υδροξυλαμίνη  θερμαίνεται   και ,  με  τη  βοήθεια    των αλάτων  του  σιδήρου  που  υπάρχουν  στο  θαλάσσιο   νερό  ,  εκρήγνυται  .  Παράγονται   φυσσαλίδες    αζώτου  και  θερμότητα .  Οι φυσαλίδες  αζώτου   ανεβαίνοντας   δημιουργούν μια  αντλία  φυσσαλίδων  ενώ  συγχρόνως    εμπλουτίζουν  το θαλάσσιο    νερό  σε  άζωτο  . 



Έκτη  Πρόταση   (  παραλλαγή   της   1ης   πρότασης )   :  Κατασκευάζουμε   έναν  πλαστικό  σωλήνα   (  απο  πολυαιθυλένιο  )  με  διάμετρο  12   μέτρα  και  μήκος  25  χιλιόμετρα  .  Τον  ποντίζουμε  στη  θάλασσα   απο  την  ακτή  του  Πηλίου  μέχρι  το  βύθισμα  των  Σποράδων  .  Μέσα  στον  σωλήνα   αυτόν  υπάρχουν  άλλοι  μικρότεροι  σωλήνες  (  ανθεκτικοί  στην  εξωτερική  υπερπίεση  )   που  φέρνουν  ζεστό  αέρα  απο  την  Θεσσαλία  .  Πρόκειται  για  το  δίκτυο  σωλήνων  που  περιγράψαμε  στην  Πρώτη  Πρόταση  .


 Αντί  να  κυκλοφορεί  νερό  μέσα  στο   δίκτυο  σωλήνων  ,  κυκλοφορεί  αέρας   που  αναρροφάται  το  καλοκαίρι    απο  την  ζεστή  περιάδα  της  Θεσσαλίας  .  Ο  ζεστός  αέρας   κατεβαίνει  έως  το  βύθισμα  ,  θερμαίνει  το  ψυχρό  θαλασσινό  νερό   και  το  αναγκάζει  να ανέβει  (  θερμική  αντλία  )   .  Οι   λεπτότεροι  σωλήνες      βγαίνουν    στην επιφάνεια   της  θάλασσας   και   αποβάλλουν  τον  ψυχρό  πλέον  αέρα   στην  ατμόσφαιρα  .  Επειδή   αναρροφούν  αέρα   με  πίεση μιας  ατμόσφαιρας   και  τον  αποβάλλουν  πάλι  σε  περιβάλλον  με  πίεση  μιας   ατμόσφαιρας   χρειάζεται  ελάχιστη  ενέργεια  ( μόνον  για  να  υπερνικηθούν  οι  τριβές )  .  Αυτή  η  πρόταση   είναι  ενεργειακά  η  πλέον  συμφέρουσα  διότι  εδώ  πραγματικά   ο  ήλιος  της  Θεσσαλίας   κινεί  το  νερό !  Δεν  χρειάζονται  πολλές  ανεμογεννήτριες  .
 Υποθέτοντας    οτι  το  βαθύ  νερό  έχει  θερμοκρασία  4  βαθμών Κελσίου   και   ο  αέρας  της  Θεσσαλίας   35  βαθμούς  Κελσίου   και  χρησιμοποιώντας   τα  δεδομένα  απο  την   http://www.csgnetwork.com/h2odenscalc.html      καταλήγουμε  στο   ότι  η  ταχύτητα   ανόδου  του  θαλασσινού  νερού  θα  είναι  13,7   μέτρα  ανά  δευτερόλεπτο   (  περίπου  1500  κυβικά  μέτρα  ανά  δευτερόλεπτο  ! )  κατ'  ανώτατο  όριο  .   Η  διάμετρος  των  εσωτερικών  σωλήνων   του  θερμού  αέρα   θα  πρέπει  να  βρεθεί  πειραματικά  .
 Εάν  θέλουμε   να  εμπλουτίσουμε  το  θαλασσινό  νερό   σε  άζωτο  και  διοξείδιο  του  άνθρακα   μπορούμε   να  βάλουμε  ένα  δεύτερο  σύνολο   σωλήνων  που  θα   φέρνει  ζεστό  αέρα   απο  την  Θεσσαλία   και  θα    τον  ελευθερώνει  μέσα  στον  μεγάλο  σωλήνα   (  διαμέτρου  12  μέτρων  )  δημιουργώντας    αντλία   φυσσαλίδων   ( bubble  pump )  σε   βάθος  300  μέτρων   και  σε  απόσταση  7  χιλιομέτρων  απο  την  ακτή   .   Θα  καταναλώνει   4  φορές  λιγότερη  ενέργεια  απο  την  αντλία  της   Πέμπτης  Πρότασης   αλλά  θα  είναι   και  4  φορές  λιγότερο  αποτελεσματική  .

 Το   οξυγόνο   και  το  άζωτο  της  ατμόσφαιρας   πολύ  πιθανόν  να  διαλύονται   ολοκληρωτικά  στο  θαλασσινό  νερό  .  Μόνο  τα  ευγενή  αέρια   της  ατμόσφαιρας    θα  βγαίνουν  σαν  φυσαλίδες   στην  κορυφή  του  σωλήνα  .  Αν  αυτό  αληθεύει   , πρόκειται  για  μια  καινούργια  τεχνική    συλλογής  των   ακριβών    ευγενών  αερίων !

  Τον  χειμώνα  (  που  υπάρχει  πιο  πολλή  αιολική  ενέργεια  )    μπορεί  να  λειτουργεί  μόνο  η  αντλία    φυσσαλίδων   (  θα  τροφοδοτείται  απο   47  ανεμογεννήτριες )  και  να  φέρνει   νερά  πλούσια  σε  φωσφόρο   στα  ρηχά  νερά  κοντά  στο  Πήλιο  .  Μόλις  μπαίνει  το   καλοκαίρι   θα  υπάρχουν  ήδη   νερά  πλούσια  σε   φωσφόρο  στην  επιφάνεια   και  θα  αρχίζει  αμέσως  η  φωτοσύνθεση  .  Μετά  θα  αρχίζει  να  λειτουργεί   και  η  θερμική  αντλία  που  θα  φέρνει   και  άλλες  μεγαλύτερες  ποσότητες   νερού   πλούσιου  σε  φωσφόρο  . 
Ο πλαστικός    σωλήνας   διαμέτρου  12 μέτρων   δεν  είναι ιδιαίτερα  δύσκολος  στην  κατασκευή  (  δεν   χρειάζεται  αντοχή  σε  πιέσεις )  .  Το  υλικό  θα  είναι   λεπτοί  σκληροί  σωλήνες  πολυαιθυλενίου  με  εξωτερικές επιστρώσεις   φύλλων  πολυαιθυλενίου   .  Ο  μεγάλος  σωλήνας  θα    "υφαίνεται"   στην  ξηρά   και  μετά  θα   ρυμουλκείται  στη  θάλασσα   ή  θα  υφαίνεται  και  θα  ρυμουλκείται   ταυτόχρονα  αρκεί  να  έχουμε   μόνιμα   ήρεμη  θάλασσα  (  αυτό  μπορεί  να  γίνει  κοντά  στις  εκβολές  του  Αξιού ) .  Οι  πλωτήρες    για  επίπλευση   δεξιά  και  αριστερά   θα  φροντίζουν  ώστε   η  άνωση  να  είναι   λίγο  μεγαλύτερη  απο  το  βάρος  του  σωλήνα  .  Ο σωλήνας   μόλις  και θα  επιπλέει  σχεδόν  σε  επαφή  με  την  επιφάνεια  του  νερού  (  για να  προστατεύεται  απο  τις  υπεριώδεις  ακτίνες  όσο  καιρό  θα  διαρκεί  η  κατασκευή  του  ) .  Μετά  θα  ρυμουλκείται  στο  επιθυμητό  σημείο  ,  θα  δένονται  τα    τσιμεντένια  βαρίδια  και θα   βυθίζεται  (  βλέπε       http://lofos.info/laloslal/pontisi.html   )  .  Δεν  χρειάζονται   εξειδικευμένα   βαθυσκάφη   ούτε  δύτες  .
Αφού   μπορέσαμε  και κατασκευάσαμε    Εγνατία  οδό   600   χιλιομέτρων   μπορούμε  πιό  εύκολα  να  κατασκευάσουμε  πλαστικό  σωλήνα    25  χιλιομέτρων  . 

Θα  μπορούσαμε   να  βυθίσουμε  μόνο  τους   λεπτούς    σωλήνες   (  να  μην  κατασκευάσουμε  τον   μεγάλο   διαμέτρου  12  μέτρων )  .  Το  κόστος   θα ήταν  περίπου  το  ίδιο  διότι  οι  λεπτοί  σωλήνες   θα  έπρεπε  να έχουν  θερμική  μόνωση    στο  μισό  μήκος   και  μεγαλύτερο    συνολικό  μήκος  . 

Έβδομη    πρόταση
  Οι  παραθαλάσσιες   πολυκατοικίες   της  Ελλάδας  διαθέτουν  ικανοποιητικά  μεγάλο  εμβαδόν  ώστε   να   παράγουμε  αλάτι  απο   εξάτμιση  θαλασσινού  νερού  χωρίς  να  δεσμεύουμε  καλλιεργήσιμες   εκτάσεις .  Το  αλάτι  αυτό  το  φορτώνουμε  σε   πλοία   κινούμενα  με   υδρογόνο  (  απο  τις  ανεμογεννήτριες   Πηλίου-Σποράδων )  και  το   αδειάζουν  στην  παραλία  του  Αγιόκαμπου .  Το  πυκνό  αλατόνερο  που  δημιουργείται   κατρακυλά  στην  άβυσσο  του  Β. Αιγαίου   διώχνοντας   προς  τα  πάνω  νερά  πλούσια  σε   φωσφόρο . 
 Ο  υλικός   εξοπλισμός  που  απαιτείται   είναι   εκατομμύρια λεκάνες  εξάτμισης   και  ένα  πλοίο .  Οι  ανεμογεννήτριες   δεν   συνυπολογίζονται    διότι  ούτως  ή  άλλως  θα  πρέπει  να  τις  κατασκευάσουμε .

Όλες   οι  προτάσεις  φαίνονται   να   έχουν  μειονεκτήματα   και  πλεονεκτήματα  .  Μόνο  η  εφαρμογή  θα  δείξει  ποιά  δουλεύει  και  ποιά  όχι .

Όγδοη    πρόταση  :  Απλώνουμε   στην  Θεσσαλία   σωλήνες   απο  όπου   αναρροφούμε  ζεστό  αέρα .  Τον  διοχετεύουμε   στην  παραλία  του   Αγιόκαμπου  ή  του  Βόλου  δημιουργώντας   δισεκατομμύρια    φυσσαλίδες   μέσα  στην  μάζα  του  θαλασσινού  νερού .  Μια  ποσότητα  του  θαλασσινού  νερού  εξατμίζεται  και  το  υπόλοιπο   γίνεται  πιο  αλμυρό  (  και  πιο  βαρύ ) .  Το  βαρύ  νερό  κατρακυλά  στο  βύθισμα   των  Σποράδων    και  εκτοπίζει   τα  νερά  που  είναι  πλούσια  σε  φωσφόρο .
Η  λύση  φαίνεται  απλή   αλλά  δεν  είναι . Η  ισχύς  που  απαιτείται   ξεπερνά  κατά  πολύ  τα  292   μεγαβάτ   και  την  κάνει  ουτοπική  .  Επίσης  ,  η  διάμετρος  των  σωλήνων  θα  είναι  πολύ  μεγάλη .

Έννατη   πρόταση  :  Παίρνουμε   την  λάσπη  απο  τον  βυθό  του    Θερμαϊκού  (  πλούσια  σε  φωσφόρο ; )   και  την  μοιράζουμε  σαν  λίπασμα   στις  γύρω  περιοχές .  Οι  βροχές   ξαναφέρνουν  τον  φωσφόρο  στον  Θερμαϊκό  και  τον  κάνουν  πιό   γόνιμο (  είναι  σαν  να  καταλήγουν  πιό  πολλοί  ποταμοί  εκεί ) .
Εννοείται οτι   οι  βιομηχανίες  και  η  πόλη  της  Θεσσαλονίκης  δεν  θα  υπάρχουν .

-----------------------------------------------------------------------
         laloslal5@gmail.com


        Αρχική   σελίδα    Εναλλακτικής   Τεχνολογίας  :  http://lofos.info/laloslal/lasses.html   

       Αρχική    σελίδα  οικολογικού  χωριού   :   http://lofos.info/laloslal/biocall.html